Japans is het land van de meest gastvrije en vriendelijke (en slanke) mensen die ik (tot nu toe) ken. Het land van het continu vriendelijk bedanken, het buigen, knikken en glimlachen. Van de mensen die ècht door werken tot ze niet meer kunnen (zoveel lieve, bejaarde mensjes hebben ons ontvangen in ryokans en geholpen in winkels). Van het supermarktpersoneel dat ervoor zorgt dat je geen seconde langer dan nodig hoeft te wachten tot je aan de beurt bent. Van het “meten is weten”, want overal wordt het aantal bezoekers geteld: in musea, in de cable car, op bergen waar toeristen hiken.
Het land van de heerlijkste sushi, tempura, rijst en bonenkoekjes. Van de vele, mooie tempels. Van de harde “gong” waarvan je ’s nachts wakker wordt als je in de buurt van een tempel slaapt, de vriendelijke monniken die je, ondanks hun gebrekkige Engels, graag over het boeddhisme en het leven vertellen.
Het land van de prachtige ryokans, waar je slaapt op tatamimatten en baddert in heerlijk warm bronwater, waarbij de eigenaren je na je verblijf vriendelijk uitzwaaien en buiten wachten tot jij de straat uit bent. Van de cadeautjes: van origami tot sakéglaasjes en van handdoekjes tot Japanse stokjes.
Het land zònder afvalbakken en mèt schone straten en (overal ook speciaal op blinden afgestemde) trottoirs. Van de winkels met houten luikjes aan de voorkant, waardoor je het vaak van buiten niet eens opmerkt dat er iets te koop is.
Het land van de “pratende” (en zeer trage) roltrappen, de grappige melodietjes in de trein en op het station, de schone(!) en immer gratis toiletten met duizenden functies. Van de rijen voor de trein, kassa, wc (waar eigenlijk niet?), van de vrouwen met (lange) handschoenen en paraplu’s tegen de felle zon in de zomer.
Het land van de altijd degelijk en nooit ordinair of (te) bloot geklede mensen, die nauwelijks tattoo’s of piercings dragen.
Het land van de prachtige Japanse taal en tekens, mensen die nauwelijks Engels spreken maar wel alle moeite doen je te helpen en het je naar de zin te maken. En die ondertussen t-shirts dragen met daarop uiteenlopende Engelstalige (en ook vaak Franstalige) teksten – zouden ze weten wat het betekent?
Het land van de aan de linkerkant van de weg rijdende auto’s en trams. Van het aan de linkerkant plaatsnemen op de roltrap, de aparte vrouwencoupés in de metro en de high tech toiletten in de trein.
Het land van de natte servetten en het gratis water bij het eten, van de groene thee en heerlijke Japanse (bonen)snoepjes. Van het samen gerechten delen en elk van een klein bordje eten. En, natuurlijk, het land van de kersenbloesem. Maar helaas bloeit die niet in juli. En dus ga ik zeker weten ooit een keer terug naar Japan – in het voorjaar.
Dit leuke artikel is geschreven door Maud Schaepkens.
Foto credits: Maud Schaepkens
Heel mooi verwoord, ik ben nu twee keer in Japan geweest en ondervond dezelfde ervaring als Maud.
Het is zeer zeker de moeite waard om vaker dit mooie en prachtige land te bezoeken.
Groetjes Harrie Buis.
Hallo Harrie,
Dank voor je reactie.
Mooi te horen dat jij je herkent in mijn verhaal!
Groet, Maud