Het Olympische Fan Gevoel – Tokyo 2020

Nadat we afgelopen december vooral terugkeken naar alle Olympische hoogtepunten van onze Oranje helden in Pyeongchang, is 2019 het jaar van Olympisch (voor)uitkijken naar Tokyo 2020!

Tokyo versloeg in september 2013 (!) Madrid en Istanboel in de wedstrijd tussen aspirant Olympische steden. 2020 leek toen nog net zo ver weg als 1964, het jaar dat Tokyo al eerder Olympisch gastheer was.

Zomer 2020 nog ver weg?

Nu hoor ik je denken: ‘zomer 2020, dat is toch pas over ruim anderhalf jaar?’ Dat klopt, maar voor de Olympische fan beginnen nu écht de voorbereidingen. In mijn blogs zal ik de komende tijd als fanatieke Olympische supporter deze voorbereidingen beschrijven, mijn eigen Olympische ervaringen delen en concrete tips en adviezen bieden.

Maar het doel is vooral voorpret te hebben én te delen. De Olympische Spelen zijn net als voor sporters ook voor sportfans het allerhoogste. Waarom? Wat is dat “Olympische Fan Gevoel” (#OFG)? Dat gevoel dat je krijgt in de aanloop naar die 2 weken, dat gevoel dat een hele stad beheerst tijdens die twee Olympische weken. Ja, dat gevoel dat zo sterk is dat je ervan geniet tot lang na het doven van de vlam!

Mijn allereerste Spelen

Mijn allereerste Spelen vonden plaats in Athene in 2004. Geschiedkundig natuurlijk een goed gekozen eerste bestemming. Ik had eindelijk besloten om dat Olympische Fan Gevoel eens aan den lijve te ondervinden. Dit tezamen met een vriend die ook gek genoeg van sport was om deze reis met mij te ondernemen. Een Olympisch avontuur dat ons na Athene bracht naar Turijn (2006), Beijing (2008), Londen (2012), Sochi (2014) en Rio (2016). En straks in ieder geval naar Tokyo (2020), Parijs (2024) en Los Angeles (2028). En naar alle verdere Spelen tot (minimaal) onze tachtigste verjaardag!

Maar altijd, en zeker in het begin, waren de meningen en waarschuwingen duidelijk: “Doe het niet. Ga er niet heen” De redenen?

1. Het is levensgevaarlijk. De Spelen zijn het belangrijkste doelwit voor terroristische aanslagen. Denk aan München (1972) en Atlanta (1996) (Alle Spelen)
2. Het is nog steeds levensgevaarlijk.  Als je punt 1 al overleeft zijn er talrijke andere lokale gevaren; vervuiling van het water, virussen (ZIKA) en gewapende roofbendes (Rio 2016)
3. Het is onbetaalbaar. Je vindt alleen hotels die minstens 300 euro per nacht kosten en een kop koffie is duurder dan in Monaco (o.a. Londen, Sochi)
4. Je wordt opgelicht. Je hotel blijkt niet te bestaan, de kaarten zijn vals en de taxichauffeurs brengen je naar foute buitenwijken waar je beroofd wordt. (Athene, Beijing, Rio, Londen, ja eigenlijk overal)
5. Je komt niet aan kaarten. Of je krijgt valse die ook nog eens 4 keer de originele prijs kosten. En als je toch een kaart hebt, staat je naam er niet op en word je alsnog geweigerd of erger: in het gevang gegooid.

Om de rest maar te vergeten: de hitte, het gebrek aan gastvrijheid, de politiek, het vervoersdrama etc.

In 2004 begon het allemaal

Tja, Het was ook in 2004 duidelijk: niet doen dus. Maar wat ben ik blij dat ik niet geluisterd heb! Blij dat ik elke 2 of 4 jaar nog steeds niet luister. Deze ‘ongehoorzaamheid’ heeft onvergetelijke herinneringen opgeleverd!

Want, één ding is zeker; De Olympische Spelen zijn een uniek feest. Ik geloof niet meer in wereldvrede, maar als er een plek en moment is dat ik dat nog wel doe dan is dat tijdens die twee Olympische weken.

De Olympische Spelen

Alles ademt sport. Sport verbroedert. En Olympische sportfans verbroederen nog makkelijker. Iedereen heeft hiernaar toegeleefd, is enthousiast en heeft het naar zijn zin. Logisch, er is sprake van zo’n grote topsportdichtheid dat het je de ademt beneemt en je in een continue sportroes doet belanden.

Het volgen van zoveel mogelijk unieke sportmomenten is bovendien zelf een Olympische Sportdiscipline geworden. Om over de sporters maar te zwijgen. Jaren, of beter gezegd levens van voorbereiding die leidden naar dat éne moment van onoverwinnelijkheid. Maar nog zoveel vaker naar nét of helemaal niet(s). Het verschil tussen winst en verlies is soms een duizendste van een seconde. Eén centimeter die sporters een leven lang bewondering zal opleveren of zal blijven achtervolgen. Sporters die alle verdiende wereldtitels willen opgeven voor die éne gouden plak. Zonder Olympisch goud óf zelfs alleen Olympische deelname is die sportcarrière niet voltooid.

Aangezien mijn sportcarrière zich beperkte tot wat amateurvoetbal zou die Olympische deelname voor mij een verre droom blijven. Of toch niet? Want als ik het zelf niet zou kunnen.. dan zou ik toch nog altijd wel getuige kunnen zijn? Getuige van zoveel mogelijk momenten waar die sportdromen wél uitkomen. En dus pakte ik de afgelopen 14 jaren keer op keer mijn koffer op weg naar die Spelen, op weg naar mijn plek op de tribune voor dat Olympische Fan Gevoel. En keer op keer keek ik naar de Olympische Klaas Vaak. Wie gooide hij het winnende zand in de ogen? Wie van al deze atleten zou die avond zijn droom zien uitkomen? Goud winnen en onsterfelijkheid bereiken?

Het Olympische Fan Gevoel

En zo durf ik deze stelling ook aan: Als sportfan is je sport-volg-carrière is niet compleet zonder minstens één Olympische deelname. Via de komende blogs hoop ik dan ook een sprankje van dit “Olympische Fan Gevoel” mee te geven als inspiratie of vermaak in de aanloop naar Tokyo 2020. Met mijn eigen Olympische ervaringen en anekdotes over onderwerpen als de voorbereidingen, de planning, de keuzes welke wedstrijden te bezoeken, de strijd om tickets en de zoektocht naar een goede slaapplek enzovoort, enzovoort.

Want weet je? Als fan ben je net zo hard onderdeel van die Olympische droom; nét als de vrijwilligers, de journalisten, de begeleiders én de sporters! Alleen die samenstelling maakt de Spelen zoals ze zijn: uniek.

In de tussentijd kun je om de Olympische wachttijd te doden en elkaar te inspireren, jouw Olympische Fan Gevoel delen. Hieronder of via mijn mail; OFG2020@hotmail.com. Of blijf deze blogs lezen en wie weet zie ik je dan in Tokyo!

Dit artikel is geschreven door: Steven Boerma
Foto credits: Steven Boerma