Het is niet zozeer de jetlag die je verdwaast, maar het thuiskomen met de Tokyoblues. Van die stad kom je niet makkelijk los. Twee weken Tokyo brengen je in een roes die gevaarlijk lang aan je lijf blijft kleven. De geur van noodles en dashi hangt genadeloos in je kleren, de fluitende verkeerslichten zinderen na als tijdelijke tinnitus en een tsunami van beelden flitst de eerste nachten in je dromen onherroepelijk door. Als je deze gewaarwording ervaart, weet je zeker dat Tokyo in je poriën is gekropen en je nooit meer zal loslaten.
De voorbije 2 weken schoten als een Shinkansen voorbij en zaten volgeladen met verbazingwekkende indrukken. Iedere reis naar Tokyo is een reis naar het onbekende. Deze stad verandert zo snel dat je altijd een nieuwe versie te zien krijgt. Je zou kunnen spreken van een bestaan in levels. Iedere reis is het begin van een nieuw level in je game. Nieuwe buurten ontdekken, mensen ontmoeten, dieper graven in het leven van de inwoners van Tokyo. Wat maakt deze stad tot wat ze is?
Een reisgids voor tijdens de Olympische Spelen?
In de schaduw van de Olympische spelen Tokyo 2020 schrijf ik een reisgids voor Tokyo. Een X-aantal wandelingen door de stad. Ik was dan ook benieuwd of ik her en der al tekenen zou spotten dat deze stad zich stilaan opmaakt voor deze gebeurtenis. En ja hoor, de Japanse merken die de spelen sponseren verspreiden nu reeds hun reclame. In de metro kan je niet naast de panelen van Asics-Tokyo 2020 kijken en op de zwarte taxi’s staat trots vermeld dat Toyota de officiële sponsor is van de Olympische spelen.
Die spelen pakken deze keer uit met de slogan “Unity in Diversity”. Het valt me op dat er opvallend veel aandacht wordt geschonken aan de paralympische spelen. Japan wil tonen dat ze openstaan voor diversiteit. Je kan hier beslist kanttekeningen bij maken, het is wel een feit dat er in het straatbeeld duidelijk rekening wordt gehouden met mensen die met een beperking moeten leven. Zo heeft men op ieder voetpad een strook aangebracht voor de blinden en zijn de verkeerslichten, zoals eerder vermeld, uitgerust met een zeer herkenbare fluittoon. Ieder station en elke metrotoegang is voorzien van een lift. Ook al zie je weinig mensen met een beperking in het straatbeeld – dat valt op – de voorzieningen zijn aanwezig.
Het Olympische stadium
Ik was zeer benieuwd naar de vorderingen aan het olympische stadium. Nadat het ontwerp van de betreurde Zaha Hadid twee jaar geleden werd afgekeurd, ontwierp de architect Kengo Kuma in sneltempo een indrukwekkend project. Op de plaats waar het oude stadium van de olympische spelen in 1964 stond, werkt men nu in ijltempo aan een nieuw hoogtepunt tussen de architecturale parels die deze stad rijk is. Bovenop het stadium zal het publiek kunnen wandelen langs een aangelegd waterpark met fontein en uitzicht over Tokyo. De presentatievideo ziet er alvast indrukwekkend uit.
Voorlopig valt er aan het Olympische hoofdkwartier aan Shinanomachi-station weinig te beleven. Lokale sportclubs trainen in het olympisch zwembad, Tokyoërs komen er naar de gym en buiten wordt er gevoetbald. Rond de werken aan het stadium zijn grote hekken gebouwd. Deze plek is voorlopig verboden terrein. Het is een aan en af rijden van volgestouwde vrachtwagens, kranen zweven tientallen meters boven de grond en arbeiders krioelen als mieren doorheen de catacomben. De publieke interesse is voorlopig nog zeer gering. Men verwacht de komende twee jaar een felle stijging en duizenden bezoekers.
Comedydebuut tijdens een open mic
Deze trip naar Tokyo was voor mij extra speciaal, omdat ik mijn comedydebuut zou maken op een open mic in Otsuka. Stand-up Tokyo organiseert iedere week in verschillende buurten comedy-avonden. Stand-up comedy is een vrij nieuw gegeven in Japan en kwam overgewaaid vanuit Amerika. Japanse humor zelf is zeer repetitief en voorspelbaar. Failvideo’s op youtube worden in Japan massaal bekeken. Andermans miserie is de grote bron voor humor in Japan. Vanuit de expats groeide de honger naar een ander soort comedy. Mensen willen lachen – dat is een universeel gegeven. In het begin was Stand-up Tokyo vooral een onderonsje van expats en een paar verdwaalde toeristen, mondjesmaat vinden de Japanners nu ook zelf hun weg naar deze club. Hier ligt de toekomst van comedy in Japan. In deze undergroundcomedysfeer wilde ik mijn internationale debuut maken.
Op maandagavond vertrok ik met een klein hart en een strak voorbereide 8 minuten-set naar de Titans Craft Beer Bar. Hier wordt op de tweede verdieping iedere maandag een open mic georganiseerd. Expat-comedians uit alle uithoeken van de wereld treden er op. Een Japanse tiener speelde voor het eerst in zijn leven voor publiek. Zijn papier met grappen stevig in de hand probeerde hij de lach los te peuteren bij het publiek. Amerikaanse bieren aan de tap en een gevoel van samenhorigheid. Deze avond samen lachen met de rest van de wereld. Met knikkende knieën stond ik recht. “Normally all my songs are very autobiographical, but this song isn’t!” Een bulderlach achteraan de club steekt de rest van het publiek aan. Alle stress verdween en ik genoot van mijn debuut.
Die eerste open mic in Tokyo voelde als een verse start. Ik heb er nieuwe comedyvrienden gemaakt en plannen gesmeed om in september terug te komen. Geert Dehertefelt – big in Japan. Ik zie de affiches al voor me. Deze trip was bedoeld als voorbereiding op mijn twee maanden-verblijf deze na-zomer, maar werd op zichzelf een onvergetelijke reis. De adembenemende kersenbloesem in Ueno Park, de honderden fotograferende Japanners langs de felverlichte Meguro rivier, urenlang windowshoppen in Ginza, slenteren door de vintagestraten van Shimokitazawa, sushi, ramen, sushi, ramen, metro op-metro af, konichiwa, sunimasen, arigato, oh, wat ben ik verliefd op deze stad. Of ondertussen eerder verslaafd?
Er is een deel van mij in Tokyo blijven steken. Dat deel zal alleen maar groter worden naarmate ik er meer en meer heen ga. Ik kan al niet wachten!
Daruma poppetje winnen?
De Darumapop (Japans だるま) is een traditionele Japanse holle, ronde pop van papier-maché. Hij beeldt de boeddhistische monnik Bodhidharma uit en is in Japan een populaire geluksbrenger. Wil jij het Daruma poppetje uit Japan van de eerste foto winnen? Laat hieronder dan een reactie achter met jouw leukste Japan ervaring, bijvoorbeeld een highlight van je reis, uniek cultuurverschil waar jij je over blijft verbazen, je droomreis naar de Olympische Spelen of wat dan ook als het maar met Japan te maken heeft. Op 20-05-2018 pikken Geert & Raoul een winner uit de reacties en die zal de Darumapop die Geert helemaal uit Japan heeft meegenomen thuisgestuurd krijgen.
Geschreven door: Geert Dehertefelt
Een aantal jaren geleden gingen mijn man en ik met een boemeltreintje naar een klein plaatsje ergens op het platteland. We hadden kaartjes gekocht en stapten in. Op alle stations waar de trein stopte, vergeleken we de plaatsnaam op het kaartje met het naambord van het station. Bij de achtste stop dachten we het dorpje bereikt te hebben. We stapten uit en zagen een stationschef waaraan we ons kaartje lieten zien. Hij keek erg benauwd, schudde nee en nam ons mee naar twee stoelen op het perron. We moesten gaan zitten. Hij liep naar binnen en haalde twee glazen sinasappelsap en twee grote koeken. We moesten blijven zitten maakte de stationschef ons duidelijk. Toen hoorden we hem binnen telefoneren. Een aantal keren achter elkaar. Opgewonden gesprekken. We verstonden geen woord. Daar snelde hij naar buiten en maakte ons duidelijk dat we in de komende trein moesten stappen. Dat deden we dus. Bij het eerstvolgende station waar we stopten, rende een stationschef langs de trein. Toen hij ons zag, de enige buitenlanders, gebaarde hij dat we moesten blijven zitten. En……dat gebeurde ook bij de volgende vier stations. Steeds een rennende, zoekende, hulpverlener. Bij stop nummer vijf kwam er iemand die ons gebaarde om uit te stappen. En ja, we waren op de goede plek, het juiste stadje. Dat is Japan!!
Ik wil, net als mijn vriend, ook dolgraag terug naar Japan, niet alleen Tokyo en de plannen voor de OS2020 zijn er zeker! Vorig jaar april/mei zijn we voor het eerst in Japan geweest en krijg serieus heimwee naar Japan bij het bekijken van de foto’s. Eén van mijn mooiste herinneringen is tijdens een treinrit geweest van Nagasaki naar Hiroshima.
In de trein van Nagasaki naar Hiroshima kregen we van onze reisleidster origami papier en een patroon om origami zwaantjes te vouwen, ter voorbereiding op Hiroshima en wat we daar zouden zien. We zaten als groep verspreid door het treinstel wat betekende dat naast ons, aan de andere kant van het gangpad, twee oudere dames zaten. Ik vermoed dat ze al boven de 70 jaar waren. Deze dames hebben ons aandachtig in de gaten gehouden tijdens het vouwen en nadat wij klaar waren en vol trots de zwaantjes op de foto zette, ons applaus gaven voor onze kunstwerken. Dezelfde dames wensten ons in gebrekkig Engels en vloeiend Japans een hele fijne reis/vakantie toe toen wij de trein verlieten, inclusief uitgebreid zwaaien. Ik vraag me tot op de dag van vandaag nog steeds af waar zij samen naar onderweg waren.
Wat ik zelf zo bijzonder vond, was hoe ingetogen Japanners overdag zijn maar helemaal los kunnen gaan ’s avonds. Dat was goed te merken tijdens een avondje in een pub met veel “salary man” in de tent haha! Ik ben (al) 3 weken terug van Japan maar verlang er alweer naar om terug te gaan! Heb mijn suica-kaart zelfs nog bewaard in de veronderstelling dat die tijd er gaat komen!
Ik ben al sinds de toewijzing van de spelen aan het sparen en aan het duimen dat ik naar de spelen kan…Hoe ik er kom is niet aan de orde..Maar hoe lang en waar ik mijn tijd besteed is een fantastische puzzel
Mijn kindje Jorris zounhem graag winnen. We gaan namelijk in 2020 met ons gezin nasr de spelen en daarna met een camper door Japan roadtrippen.