Het is al weer even geleden schiet het door m’n hoofd als ik de pagina’s van m’n paspoort doorblader. New York, Cuba, Mexico. En hier zit ik dan. In het vliegtuig. Nee, nog altijd geen Boeiing 747. Dat niet. Maar dat is in dit geval van ondergeschikt belang. En m’n vertrouwde Humveekoffer heb ik dit keer thuis gelaten. Boven Sint Petersburg maakt het toestel een bocht naar rechts en zie ik voor het eerst in mijn leven Russische grondgebied. Ik ben weer op pad. Na jaren. Naar Japan. Ein-de-lijk. Het land van de rijzende zon. Van Samurai. Yakuza (Japanse maffia) Zen-Boedhisme, Geisha en het land dat Amerika in de 2de wereldoorlog keihard raakte met het offensief op Pearl Harbour. Het land van uitersten. Waar ze enerzijds excelleren in hoogstaande techniek en anderzijds een geweldig cultureel erfgoed hebben. Variërend van theeceremonies tot kalligrafie. Van Sumoworstelen tot Noh theaters. Van Samurai harnas tot Kimono.
Enkele weken in Japan…
In het vrachtruim van het toestel heb ik mijn oranje – want Nederlands – Strida vouwfietsje op laten bergen. Met dank aan Jasmijn. Blijft een mooie naam. Jasmijn. Samen met een op internet last minute aangekochte rugzak van de Nederlandse Commando’s. Stukje jeugdsentiment en beproefde techniek. Als het goed genoeg is voor de Commando’s in het veld is het geschikt genoeg voor mij voor enkele weken in Japan. Dus ligt er ruim 30 kilo ‘ballast’ in het ruim om lekker met me mee te zeulen door Japan. Had ik al iets gezegd over de ruim 5 kilo camera-apparatuur? En het feit dat ik alleen onderweg ben?
Na een vlucht van ruim 12 uur zet ik voet op Narita airport. Nabij Tokyo. Om daar een vervolgvlucht te pakken naar Osaka. Waar m’n reisprogramma van start zal gaan. Met dank voor de inspiratie aan National Geographic, Sayuri (Memoirs of a Geisha) & Tom (Cruise; Last Samurai) Ik bel even naar huis. Maak het goed. Ja, het is warm. Ik zal voorzichtig zijn. En ik mis mijn dochter Sienna. Intens. Maar ik ben er. Bijna…
Als ik na 12 uur vliegen en een kort verblijf op Narita opnieuw het luchtruim kies leg ik vanuit de lucht op 10km hoogte Mount Fuji (of Fuji-san zoals hij/zij liefdevol door de Japanners genoemd wordt) vast. Tevreden stel ik vast dat de foto scherp en mijn reis echt begonnen is. Een besef dat enkele uren later harder dan dat ik op dat moment hebben wil tot me doordringt als ik mezelf aantref in het centrum van Osaka. Waar het op dat moment pikkedonker is. Dus laat in de avond. En druk en volop warm.
Van de straatnaamborden kan ik werkelijk niks zinnigs maken…
Daar sta ik dan. Met m’n camouflage rugzak op m’n rug. Vouwfiets in tas aan m’n linkerarm en camera op m’n borst. Mezelf voor een moment volop afvragend wat ik mezelf in hemelsnaam nu weer heb aangedaan met dit avontuur. Het hotel zou op 5 minuten afstand van het station zijn. Maar de kaart komt niet overeen met de feitelijke situatie. Van de straatnaamborden kan ik werkelijk niks zinnigs maken en mijn Japans gaat niet verder dan beleefd gedag zeggen en mezelf voorstellen. Kortom aan dynamiek en uitdagingen geen tekort. Tot er uit de mensenmassa een kleine Japanse jongedame opduikt die die vreemdeling met z’n rugzak, verdwaalde blik in zijn verwilderde groene ogen en kaart in zijn hand gebaart naar haar toe te komen. Wat ik op goed geluk maar doe. Altijd beter dan kansloos stil blijven staan met m’n extra 35kg. En zo kan het gebeuren dat je een half uur later je backpack neerzet nadat een volstrekt onbekende Japanse jongedame je meer dan beleeft heeft afgezet bij je hotel. Waarvoor ik haar meer dan dankbaar was. Hoop dat mijn dank op haar overgekomen is. En blij ben ik als ik in mijn typisch Japanse badje van nog geen vierkante meter het warme water over me heen voel lopen. Heerlijk…
De volgende ochtend flip-flop ik na een treinrit richting het Samurai kasteel ‘Osaka-castle’. Hier zou iets moeten zijn dat ooit jaren geleden mijn aandacht trok in een artikel in National Geographic. Een helm. Met masker. En dan niet zomaar een helm met masker. Maar een echt (!) Samurai masker met dito helm. Qua techniek, ontwerp en expressie voor mij persoonlijk minstens zo indrukwekkend als het masker van Toetanchamon. Duizenden kilometers heb ik afgelegd om het nu voor het eerst in het echt te zien. En zal ik zelf de bewuste foto kunnen gaan maken die sinds ik hem in het artikel bewonderd had niet meer van m’n netvlies is geweest. Eénmaal binnen schiet ik als een shopaholic met ADHD op een doldwaze Bijenkorfdag door de collectie van het kasteel heen. Op zoek naar ‘mijn’ masker. Om uiteindelijk vast te moeten stellen dat het keurig in de museumcatalogus vermeld staat maar vandaag, uitgerekend tijdens mijn aanwezigheid, geen deel uitmaakt van de actuele collectie (…) welkom in de wereld die Patrick heet…
Desalniettemin schiet ik hier een aantal superfoto’s van andere originele en volledige Samurai harnassen en verlaat ik Osaka per Shinkansen richting Hiroshima. Mijn volgende bestemming.
Een supersnelle trein…
De Shinkansen is voor de Japanners wat de TGV is voor de Fransen. Een supersnelle trein (285km per uur) Mijn agente had me vooraf geadviseerd om voor mijn vervoer met de Shinkansen reserveringen te maken. En je begrijpt het al. Dat heb ik ondanks haar advies niet gedaan. En zal ik uiteindelijk ook niet meer gaan doen. Omdat ik rap door heb dat je ook zonder reservering uitstekend terecht kunt in deze treinen die stipt op tijd rijden. Daar kunnen we in Nederland wat van leren. En waar ook goed gebruik van wordt gemaakt. Door Japanners en toeristen zoals ik.
Hiroshima dus. Reisdoel nummer ‘nie’ (twee) Mocht niet ontbreken in mijn programma. Met eigen ogen de A-bomb dome zien. Het gebouw dat als enige overblijfsel getuigt van het geweld dat de stad Hiroshima en haar inwoners werd aangedaan door de (vroegtijdige) ontploffing van de allereerste atoombom. Op 600 meter hoogte. Een bom zo krachtig dat de schaduw van een man of vrouw nog altijd op een stoep zichtbaar is. Zoals bij een fotonegatief. Met de opmerking dat het originele onderwerp. De persoon in kwestie ten gevolge van de kracht van de bom compleet verdwenen is. Geen stoffelijke resten. Alleen een schaduw op een stoep. Slechts een enkel voorbeeld van wat deze bom heeft aangericht.
Slapen in een zogenaamde Ryokan…
In Hiroshima zal ik slapen in een zogenaamde Ryokan. Een traditioneel Japans Hostel. Zonder bed. Maar met tatamimatten en futons als matras. Maar alvorens dat te ervaren pak ik de lokale tram die me daar zal brengen. Ik ben ondertussen al aardig bedreven aan het raken met het reizen met mijn backpack en accessoires. Maar het blijft vreemd als de tram stopt bij zijn halte en je onderweg naar je hostel direct zicht hebt op de A-bomb dome. En je de tram gewoon kunt pakken op het punt waar velen hun leven verloren. Een bizarre gewaarwording.
Op mijn oranje vouwfietsje maak ik vervolgens Hiroshima onveilig en bezoek ik naast het Peace park het Samurai kasteel van Hiroshima (Hiroshima-castle) dat na het bombardement herbouwt is en waar je in de collectie naast diverse Samurai harnassen en zwaarden (katana en wakizashi) terecht kunt voor wat Anton Pieckachtig oer-Hollands vernuft. Geen tulpen. Geen klompen. Maar geweren (…) van Nederlandse makelij.
In de parktuin verstoor ik en passant de fotoreportage van een traditioneel gekleed Japans bruidspaar die mij met veel plezier helpen met het maken van wat schitterende foto’s waarna deze ‘wedding-crasher’ op zijn fietsje uit het zicht verdwijnt. Hiroshima is een relaxte stad. Zeker na mijn ervaring met Osaka waar het vele malen drukker is. Daarnaast zijn het museum en park een aanrader. Maar dat belet mij niet om na enkele dagen mijn spullen te pakken en door te reizen naar Miyajima. Een eiland voor de kust van Japan met een veelvoud aan tempelcomplexen dat zo bijzonder is dat er op het eiland niemand geboren mag worden of mag sterven.
Op Miyajima geniet ik van natuur, de cultuur en de rust van het tempelcomplex. Absoluut hoogtepunt na de klim naar de top van het eiland is het schitterende uitzicht van 360 graden over de archipel. Mocht je er ooit zijn neem dan ook de moeite om te voet weer af te dalen. Een schitterende tocht door de natuur langs tempels en een aaneenschakeling van fraaie fotogenieke vergezichten. Eénmaal beneden bestel ik een origineel Japans aardbeienijsje dat bestaat uit versnipperde verse aarbeien en schaafijs. Daar gaat een soort vanillesaus over heen maar volstaat om mij content te laten genieten.
Stiekem was ik een beetje verliefd op Sayuri. Het meisje dat tot vrouw en Geisha opgroeit in de films Memoirs of a Geisha. En op die feloranje poortjes (Tori zoals de Japanners die noemen) Dus trek ik verder naar Kyoto. De oude oorspronkelijke voormalige keizerlijke hoofdstad (nu Tokyo) die de 2de wereldoorlog betrekkelijk goed is doorgekomen. Op zoek naar de oranje poortjes en originele Geisha. De poortjes vind ik na aankomst in Kyoto en een half uurtje doorfietsen en vragen. Ze luistert naar de naam Inari Shrine en is werkelijk schitterend. Net als in de film. Een kilometers lang pad over de berg(en) door de natuur met aan weerzijden tempelcomplexen en traditionele Japanse begraafplaatsen. Dat overdekt wordt door duizenden oranje poortjes waarvan sommigen zo dicht op elkaar staan dat het zonlicht er niet meer doorheen komt.
Maiko (Geisha in opleiding)
Na het pad en de Tori bewonderd te hebben fiets ik terug naar de wijk Gion in Kyoto. Dit is de plek waar de Okiya’s zijn. De ‘traditionele’ theehuizen waar Geisha hun ding doen. Overdag kun je in Gion goed terecht voor Maiko (Geisha in opleiding) en vanaf een uur of vijf kun je samen met de lokale Geisha-paparazzi op jacht. Met de kanttekening dat je er snel bij moet zijn. Want ze, de Geisha, zijn watervlug en cameraschuw. En een geweldig bewijs dat in de high-tech wereld die Japan domineert nog zoveel tijd en aandacht wordt besteed aan dit stuk Japans cultureel erfgoed. Uiteindelijk hou ik aan mijn Kyoto/Gion avontuur twee hele echte Geisha over met dito foto’s, wat strips en de ervaring van een avond in een Okiya waar ik me heerlijk laat trakteren op het beste wat de Japanse keuken te bieden heeft. Gezeten op tatamimatje, blote voeten, lotushouding, met stokjes (hashi) en pruimenlikeur geniet ik van iedere gang en ieder gerecht dat tot in detail op je bord of kommetje wordt opgediend. Kyoto is net als Hiroshima een hele prettige stad om te verblijven en van alles te beleven en te bezichtigen.
Maar ik heb me voorgenomen om enkele dagen het klooster in te gaan. Beter nu dan nooit. En dus hang ik mijn 35kg ultiem reisplezier om en pak de tram, de trein en vervolgens de Shinkansen naar Mount Koya. Of zoals de Japanners hem liefdevol noemen. Koya-san. Na enkele dagen dynamiek in Kyoto kom ik aan op Mount Koya. En trek ik voor enkele dagen in in een Boedhistisch klooster. Waar ik in plaats van een erbarmelijke verblijfplaats terecht kom in een kamer waar ze qua uitvoering en vloeroppervlak in Tokyo een moord voor zouden doen. Inclusief zicht op de Japanse kloostertuin en verwarmbaar toilet. Met meer mogelijkheden en techniek dan mijn huidige auto…
Uren wandelen over deze eeuwenoude begraafplaats…
Naast het klooster bevind zich een begraafplaats waar meer dan honderdduizenden Japanners liggen. En nee, ik ga normaal gesproken niet op vakantie om hier relaxt tijd door te brengen maar dat ligt in dit geval wat anders. Over de berg verspreid kun je uren wandelen over deze eeuwenoude begraafplaats die niet alleen oud is maar daarnaast ook super fotogeniek en in de schitterende natuur ligt. Hier ben ik direct het hapje du jour voor de lokale zwart-witte mosquitto’s die me letterlijk en figuurlijk opvreten (…) de foto’s zijn er niet minder om. Ik slaag er uiteindelijk alleen net niet in om de feitelijke laatste rustplaats van een Samurai te ontwaren tussen alle andere rustplaatsen. Het is niet anders.
Na een Boeddhistisch ochtendritueel met heel veel wierrook, mantra’s en het nodige ceremonieel breekt ook hier het moment aan om door te reizen naar Tokyo. Een reis van zes uur die met dank aan wat Amerikaans en wit Russisch gezelschap aanmerkelijk sneller voorbij vliegt. Tokyo is een stad met 25 miljoen (!) inwoners. Er is daar een station waar dagelijks 15 miljoen mensen gebruik van maken. Wat zou betekenen dat op één station praktisch compleet Nederland (we kijken even niet op een miljoen meer of minder) de trein pakt. Kan me zo voorstellen dat de NS compleet hysterisch zou worden van het idee alleen al. En met de kanttekening dat er hier geen sprake is van uitvallend materieel. Blaadjes op de rails en onbetrouwbare dienstregelingen. Alles rijd. Stipt op tijd. En iedereen komt weg. Bizar.
De eerste dag betrap ik mezelf na de rust van Mount Koya er op dat ik even flink moet wennen aan deze drukte. En ik ben toch echt wel wat gewend. Dacht ik. Maar dit zijn echt heel veel mensen. Met of zonder vouwfiets. De Omatesando, de PC Hooftstraat van Tokyo, is een kilometers (!) lange aaneenschakeling aan designers. Die uiteindelijk eindigt bij het Harayuku park en voormalig Olympisch stadion. Het is hier ook dat ik gewapend met mijn camera op ‘jacht’ ga naar de beroemde Harayuku people. Jonge mannen en vrouwen die op hun geheel eigen wijze als Japanse Gothics of Barbie look-a-likes samenkomen. Beetje jammer alleen dat uitgerekend op het moment dat ik hier ben er een traditioneel Japans drum- en vlaggenfestival is. Waardoor alle Harayuku people niet op hun ‘vaste’ plekje terecht kunnen en ik hier dus volkomen kansloos op m’n oranje fietsje met camera mooi zit te wezen…
Op advies van een Australische schone waarmee ik in Kyoto kennismaakte breng ik nog een dag door in Himeji waar ik het Himeji Samurai-castle bezoek. Mocht je ooit Japan bezoeken dan is dit een absolute must omdat het niet alleen één van de vele Japanse Werelderfgoed objecten is maar het van alle kastelen die ik bezocht heb het meest complete en authentieke beeld en Samurai gevoel geeft. Inclusief diverse Samurai harnassen, zwaarden, etc., etc. Op de bovenste verdieping van dit kasteel is een minitempeltje opgesteld. Volgens de verhalen stond op de plek van dit kasteel oorspronkelijk een tempelcomplex dat het veld moest ruimen voor het kasteel. Toen de bouw daarvan klaar was werd het getroffen door aardbevingen en branden. Waarna op de bovenste verdieping dit minitempeltje werd opgesteld en kennelijk is het sindsdien niet meer getroffen door brand of aardbevingen.
Na het Himejicomplex bezoek ik in Tokyo nog een laatste Samurai kasteel (je kunt er nooit genoeg zien) en ervaar ik daar de tjilpende vloer terwijl ik daar op mijn blote pootjes rondhobbel. Zo gemaakt om de Shogun te waarschuwen en te beschermen en een ongelooflijk fraaie en innovatieve voorganger van het hedendaagse alarmsysteem. Vanuit Tokyo maak ik nog één uitstap naar Nikko dat midden in de bergen en adembenemende natuur qua samenstelling door de makers zo mooi en knap gemaakt is dat ze teneinde de Goden met hun vakmanschap niet te beledigen met zoveel perfectie en kunde besloten bewust één fout in het totale complex aan te brengen. Die ik na wat speurwerk ontdek en tevreden op de gevoelige plaat vastleg. Eénmaal terug in mijn hotel bekijk ik voldaan de oogst van anderhalve week Japan. Schitterende beelden, dito indrukken en geweldige mensen.
In mijn tas de broodnodige Manga’s, wishingtablets…
Toen ik deze reis boekte wilde ik avontuur. Als ik nu weer terug in Nederland terugblik kan ik niet anders dan vaststellen dat ik mezelf plenty avontuur cadeau heb gedaan met mijn trip naar Japan. Ik heb alles kunnen zien wat ik voor dit moment zien wilde. Alles kunnen proeven wat ik proeven wilde en alles kunnen doen wat ik doen wilde. In mijn tas de broodnodige Manga’s, wishingtablets, boekje met authentieke Japanse kalligrafie, 12” Daruma (musthave) en anderhalve gigabite (waar is de tijd van de filmrolletjes gebleven…) aan beeldmateriaal. In het ruim mijn last minute camo backpack. Een oranje vouwfiets. In de cabine een intens content en voor het leven door Japan getekend mens…
Die enkele uren voor de landing in Nederland door de purser wordt opgehaald voor een persoonlijke rondleiding door het toestel. Want we vliegen vandaag tot ieders verrassing, zelfs van de piloten, naar huis met een onverwachte Boeiing 747. Komt tegen alle hoop en verwachtingen in ook die langgekoesterde wens uit om na de paspoortcontrole de mooiste vrouw van Nederland in tranen in mijn armen te nemen. Die me met een simpel ‘papa’ op mijn knieën heeft. De reis was onvergetelijk maar thuiskomen bij Sienna onbetaalbaar. Soms is het heel goed om even niet Chris (Zegers) te zijn. En dit was zo’n moment.
Domo arragato gozajmas, Patrick-des.
Photographer/journalist
Dank je voor de reisbeschrijving. Ik ga deze zomer alleen voor 2 weken naar Japan. Mijn Man houdt niet van rondreizen. Heb al veel landen gezien in Azië. Maar Japan lijkt me fantastisch. Zal wat moeilijk worden om de weg te vinden in Tokyo, maar met Google vind je tegenwoordig alles. Ga ook naar Kyoto, met de trein, en Osaka. Hoop nog wat tips op jullie site te vinden. Thanks.